Chapters 11
“..แต่สิ่งที่ฉันรับรู้มาในวันนี้
กับทุกๆอย่างที่ฉันเห็น มันไม่ได้บอกแบบนั้นเลยนะ”คุณวอนโฮพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
ผมถอยหนีเมื่อเขาลุกขึ้นยืน
“พะ พี่ฮยอนอูไม่ได้ทำนะครับ ฮึก มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด พี่ฮยอนอูไม่ได้ตั้งใจ”
“งั้นก็มากับฉัน”เขาพูด
ก่อนที่มือหนาที่จับมือผมไว้อย่างทะนุถนอมเมื่อไม่นานกลับบีบกระชากอย่างแรงจนผมลอยไปตามแรงดึงของเขา
“คะ
คุณวอนโฮ จะ จะพาผมไปไหน”
“ก็จะพาไปทำเรื่องไม่ตั้งใจอย่างที่พี่นายทำยังไงล่ะ”
“คุณวอนโฮ!!!!!!”
คุณวอนโฮลากผมขึ้นไปที่ห้องนอนของเขา หลังจากเหวี่ยงผมเข้ามาในห้องแล้ว
เขาก็กดล็อคประตูแล้วหันหน้ามามองผม ผมตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
ผู้ชายตรงหน้าไม่เหมือนคุณวอนโฮคนเดิมที่ผมเคยรู้จักเลยสักนิดเดียว
“คะ
คุณวอนโฮ”
เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว
ทำแค่ก้าวเข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุดร่างของเขาก็คร่อมอยู่บนตัวผม “คุณวอนโฮ ปะ
ปล่อยผมไปเถอะนะครับ”
“...”
“มันต้องเป็นการเข้าใจผิดแน่ๆ
ฮึก พี่ฮยอนอูไม่มีทางทำแบบนั้น คุณวอนโฮ ยะ อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ”
“แล้วคนทำผิดที่ไหนมันจะพูดว่ามันทำล่ะ”เขาพูด
มือหนาบีบที่คางของผมแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด แรงของเขาเยอะมากกว่าผม ต่อให้ผมจะดิ้น
หรือพยายามขัดขืนผมก็สู้แรงเขาไม่ได้เลย
“ฮึก
มะ มันอาจจะเป็นการใส่ร้ายก็ได้นะครับ”ผมพยายามมองหาความน่าจะเป็นมากมายมาพูด
เพื่อให้คุณวอนโฮใจอ่อน แต่ก็เหมือนคำพูดเหล่านั้นของผมมันเปล่าประโยชน์
เมื่อมืออีกข้างของเขาขยุ้มคอเสื้อของผมแน่น “ฮึก..”
“ฉันเห็นมามากกว่านั้น”เขาพูด
ดวงตาคมที่เคยจ้องมองผมอย่างอ่อนโยนเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว “ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน
ว่าคนที่ฉันไว้ใจจะกล้าทำแบบนี้”
“...”
“ฟังเอาไว้นะ”
“...”
“คนที่ขับรถชนกีฮยอน
ก็คือคนที่พี่ชายของนายจ้างมันมา”
“!!!!!!!!”
“หลักฐานทุกอย่างชี้ชัดไปว่าเป็นแบบนั้น”
“ไม่จริง..”
คำพูด
ท่าทาง และแววตาของคุณวอนโฮไม่มีส่วนไหนที่เขาบอกว่าเขากำลังล้อเล่น
และอีกอย่างท่าทางหวาดกลัวพี่ฮยอนอูของกีฮยอน ท่าทางแปลกๆของพี่ฮยอนอู
รวมไปถึงภาพถ่ายที่ผมเห็น มันทำให้ผมหมดแรง
พี่ฮยอนอูน่ะเหรอ..
ทำเรื่องแบบนั้น
“มันกล้าทำลายครอบครัวของฉัน
แล้วนายก็ยังปกป้องมันด้วยการบอกว่ามันไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ”
“อึก”ผมร้องออกมาเมื่อมือหนาที่ขยุ้มเสื้อของผมเลื่อนขึ้นมาบีบที่คอของผมอย่างแรง
“หะ หายใจไม่ออก อึก”
“ฉันจะทำให้นายเห็นเหมือนกัน
ว่าการถูกกระทำโดยความไม่ตั้งใจมันเป็นยังไง”
“...”
“จะทำให้เห็นเอง
ว่าการถูกกระทำโดยความไม่ตั้งใจ มันทรมานขนาดไหน สิ่งที่น้องชายของฉันรู้สึก
นายก็จะได้รับมันไปเหมือนกัน”
“คุณ..
วอน..”ผมพยายามส่งเสียงเรียกเขาทั้งที่ใกล้จะหมดแรงเต็มที
ริมฝีปากของคุณวอนโฮบดเบียดลงมาที่ต้นคอของผม “อื้อ คุณวอนโฮ อย่าทำแบบนี้”
ผมทั้งร้องไห้
และดิ้นหนีสุดแรงที่ผมมี ผมรู้แล้ว ..รู้แล้วว่าเขาจะทำอะไรผม
และผมยอมให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ผมยอมให้เขาทำไม่ได้
ผมไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น
ผมกลัว
“ฮือ..”
“คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ”
ผมดิ้นจนหลุดจากการรั้งของเขา
พยายามตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด ตอนที่เขาเสียหลักเพราะโดนผมผลัก ผมก็รีบคลานหนี
ทว่ามือหนากลับจับที่ข้อเท้าของผมแล้วออกแรงลากให้ผมกลับมาอยู่ใต้อาณัติของเขาเหมือนเคย
ริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาพร้อมๆกับที่มือหนาจะสอดเข้ามาใต้เสื้อของผมแล้วลูบไล้ไปทั่วผิวกายของผม
“อึก..
คุณวอนโฮ ฮึก ยะ อย่าทำผม”
ยิ่งผมขอร้อง
เขาก็ยิ่งกระทำรุนแรงมากยิ่งขึ้น มือของเขาเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ
ผมบิดขาไปมาเพื่อขัดขืน แต่สุดท้ายเขาก็ปลดตะขอกางเกงของผมแล้วกระชากมันให้ออกห่างจากร่างกาย
ก่อนที่จะจับผมให้พลิกคว่ำ แล้วใช้อีกมือกดต้นคอของผมเอาไว้ให้นอนราบไปกับเตียง
“ไม่
ไม่นะ อย่าทำ ผมขอร้อง ฮือ อย่า”
ผมดิ้นหนี
ขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงหยดน้ำอุ่นๆที่หยดลงบนแผ่นหลัง
ถึงจะถูกกดให้นอนคว่ำหน้าแบบนี้แต่ผมก็เห็น..
คุณวอนโฮร้องไห้
...
เขากำลังเจ็บปวด
ผมยอมให้เขากระทำทุกๆอย่างหากช่วยให้เขาหายเจ็บปวดได้
นั่นหมายถึงในกรณีที่ผมเป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ แต่เพราะผมไม่ใช่
“คุณวอนโฮ ฮึก..
ฮยองวอนขอร้องนะครับ”ผมลองเปลี่ยนรูปแบบการพูดกับเขา พูดสะอึกสะอื้นแบบนั้น
หวังว่าเขาจะเห็นใจแล้วยอมปล่อย
“...”
และเหมือนว่ามันจะได้ผลเพราะแรงที่กดบนตัวผมผ่อนแรงไปเยอะ
แต่เมื่อผมจะขยับตัว เขาก็กดมือลงมาอีกครั้ง
และคราวนี้ไม่ใช่แค่มือที่กดต้นคอของผม
“อึก
ไม่!!!”
ผมร้องเสียงดัง
เมื่อรู้สึกปวดร้าวไปทั้งสะโพกกับสิ่งที่แทรกเข้ามาโดยไร้การเปิดช่องทางใดๆ
ไม่มีการโลมเล้าให้รู้สึกดี ไม่มีการปลอบประโลมให้ผ่อนคลาย มีแต่ความรุนแรง
และความโกรธแค้นที่กระทำลงมาที่ผม
“ฮึก
เจ็บ ผมเจ็บ”ผมร้องไห้ราวกับจะขาดใจ แต่ก็ไม่ได้ช่วยหยุดการกระทำของคุณวอนโฮได้เลย
เขายังคงกระแทกเข้ามาซ้ำๆอยู่แบบนั้น
ผมหมดเรี่ยวแรงที่จะดิ้นหนี
หรือแม้แต่เอ่ยปากร้องขอให้เขาหยุด ผมก็ทำไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เจ็บ.. ผมเจ็บ
...
“ฉันรักนาย”
...ใช่เสียงของคุณวอนโฮหรือเปล่านะ
“แต่ฉันก็เกลียดนายมากเหมือนกัน”
“..คุณ..วอนโ..ฮ”
เจ็บจนลืมตาไม่ขึ้นอีกต่อไปแล้ว
โอ๊ย เจ็บปวดอะไรขนาดนี้ อ่านจบแล้วอย่าลืมกลับไปเม้นท์ ไปสกรีมให้ไรท์ด้วย
โปรดอย่าใจร้ายกับไรท์ ไรท์ไม่เก่งเรื่องเอ็นซีจริงๆ เข้าไม่ถึงอารมณ์ หรือมีอะไรผิดพลาด ต้องขออภัยล่วงหน้า
แต่จะพยายามฝึกเขียนให้ดีขึ้นนะคะ รักๆนะ
