#ฟิคคุณวอน C.5

Chapter 5 [NC]

            “...”เขาไม่ได้ตอบอะไรผมเลย แสงจากด้านนอกส่องผ่านม่านเข้ามาพอให้ได้เห็นแสงสว่าง ผมเห็นแววตาของเขา ทำให้มั่นใจได้หนึ่งอย่างก็คือ

            สิ่งที่เขากำลังทำอยู่

            เขาไม่ได้แกล้งผมเล่น

            “พี่โฮซอกครับ ปะ ปล่อยผม..”

            “หมอ..”เขาเรียกผม น้ำเสียงแหบพร่า “ฮยองวอนอ่า”

            “...”

            ผมรู้ตัวว่าตอนนี้ผมสั่นมากแค่ไหน กลัวจนน้ำตาไหลอาบแก้ม ออกแรงดิ้นหวังให้หลุดจากการจับกุมของเขา แต่แรงพี่โฮซอกเยอะกว่าผม เพราะงั้นผมก็ได้แค่นอนร้องไห้อยู่ใต้ร่างของเขาอย่างนี้

            “หมอ.. ช่วยพี่หน่อยนะ”

            “พี่โฮซอก ผม ผม..”

            “รับปากแล้วนี่”เขาก้มลงมากระซิบชิดใบหูของผม และมันเป็นครั้งแรกเลยที่ผมขยับหนีเขาแบบนี้ ผมกลัว ผมไม่ชอบการได้รับสัมผัสจากเขา ผมอยากปฏิเสธ อยากผลักไสเขาออกไป แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย

            “ฮึก”

            “ถือซะว่าตอบแทน ที่คุณย่าเลี้ยงเรามาจนโตแล้วกัน”

            ผมปล่อยโฮ สะอื้นจนตัวโยน เพราะมันไม่ใช่แค่การกระทำของเขาที่ทำให้ผมกลัว แต่คำพูดของเขากลับทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไปด้วย

            “ฮือ.. ปล่อยผม ฮึก ปล่อย”

            “อย่าดิ้นให้มากนักเลย พี่ไม่ไหวแล้ว”เขาพูดแค่นั้นก่อนที่ใบหน้าของเขาจะซุกลงมาที่ซอกคอของผม มือที่ล็อคข้อมือผมเอาไว้ข้างหนึ่งเอื้อมลงมาแล้วกระชากเสื้อของผมจนกระดุมหลุดออก ก่อนที่เขาจะใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปทั่วร่างกายของผม

            “ฮือ พี่โฮซอก ปล่อยผม ฮึก ปล่อย”

            ภาพตรงหน้าผมมันพร่ามัวไปหมดเพราะม่านน้ำตาบดบังการมองเห็น ผมเบี่ยงใบหน้าหลบเขาที่ก้มลงมา แต่หลบไปก็เท่านั้นเพราะผลสุดท้ายมือหนาก็บีบที่คางของผมแรงๆเพื่อให้อยู่นิ่งแล้วริมฝีปากของผมก็ถูกครอบครอง หากมันเป็นเวลาอื่นผมคงจะมีความสุขมากกว่านี้ หากมันไม่ใช่การบังคับ

            หากว่ามันเกิดจากความรักจริงๆ

            “ไม่ ฮึก ปล่อย”ผมยังคงต่อต้านแม้จะรู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์

            ได้แต่หวังว่าเสียงร้องไห้ของผมมันจะปลุกให้พี่โฮซอกรู้สึกตัวสักทีว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ไม่เลย เขาไม่สนคำขอร้องของผม ไม่สนว่าผมร้องไห้เหมือนจะขาดใจ

            อาการของเขาผมรู้ว่าเกิดจากอะไร เขาโดนยา..

            แต่ทำไมถึงต้องเป็นผมที่ต้องรับเคราะห์นี้

            “ปล่อ อุ๊บ..”เรียวลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพลงปากของผมกวาดต้อนไปทั่วทุกมุม มือของเขายังสะเปะสะปะไปทั่วก่อนที่มันจะลงเอยที่กางเกงของผม สุดท้ายเขาก็ดึงมันออกง่ายๆ พี่โฮซอกละริมฝีปากออกไป แต่ยังคร่อมล็อคตัวผมไว้อยู่อย่างนั้น

            เขาหอบหายใจหนักๆ เหงื่อของเขาหยดลงบนหน้าท้องของผม มันร้อนไปหมด เขากระชากเสื้อของตัวเองออกเหมือนหงุดหงิดและรำคาญเต็มทน ก่อนที่จะก้มลงมา ริมฝีปากกดลงที่ต้นคอของผม

            “อึก..”ผมสะดุ้งด้วยความเจ็บเพราะเขาดูดเม้มอย่างแรงที่ซอกคอ ไล่จูบลงมาเรื่อยๆตามลำตัว “ฮึก ไม่ ไม่”

            ผมยังคงปฏิเสธ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อเรียวขาถูกแยกออกโดยมีกายแกร่งแทรกอยู่ตรงกลาง นิ้วร้อนกดเข้าไปในช่องทางที่ปิดสนิทจนผมร้องออกมาด้วยความเจ็บ แต่เขาก็ยังไม่หยุด ยังคงสอดใส่นิ้วเพิ่มลงไปเรื่อยๆ ราวกับกำลังเปิดทางไม่ให้ผมเจ็บมากหากต้องเจออะไรที่มากกว่านี้ แต่ผมที่ไม่มีอารมณ์ใดๆร่วมเลยแม้แต่นิดเดียว มันไม่มีทางที่จะทำให้ผมรู้สึกดีได้หรอก

            “เฮือก”ผมกัดฟันแน่นก่อนจะผวาขึ้นมาเมื่อสิ่งแปลกปลอมสอดใส่เข้ามาแทนที่นิ้วพวกนั้น เขายกตัวผมขึ้น ให้ขาของผมชิดอยู่กับเชิงกรานก่อนจะก้มลงมา ขยับกายเข้าหาจากช้าๆเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้น “ฮือ”

            ผมร้องไห้ มันเจ็บ ..เจ็บเหมือนตัวจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ หัวของผมกระแทกกับขอบเตียงตามแรงกระแทกของเขา มันป่าเถื่อน ไร้ซึ่งความอ่อนโยน เขาทำเหมือนผมเป็นแค่ตุ๊กตาที่ไม่มีความรู้สึก ไม่มีหัวใจ

            “ฮึก..”

            สิ่งที่เขากำลังกระทำคือการระบายความใคร่ของเขาใส่ผม

            สิ่งที่ผมกำลังโดนกระทำคือ โดนข่มขืน

            จากผู้ชายที่ผมรักสุดหัวใจ

**************************

เป็นเพียงแค่คัทสั้นๆ ที่สงสารน้องแชจับใจ ยังไม่จบตอนนะ อ่านคัทจบก็กลับไปอ่านต่อ 

อ่านแล้วก็อย่าลืมไปเม้นท์ด้วยล่าา

จะได้มีมาให้อ่านเยอะๆเน๊อะ รักๆค่ะ

#ฟิคคุณวอน