วันเสาร์ที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2560

#แชไม่น่าสงสาร c.3




            “มึงก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

            “...”

            “ต่อให้กูจะรักเยอินมากแค่ไหน แต่สำหรับกู ..มึงคือคนที่สำคัญที่สุดไง”

            “...”

            “เรื่องของมึงสำคัญสำหรับกูเสมอ”โฮซอกพูดเสียงหนักแน่น ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มนิ่ม “อย่าร้องสิ ทำตัวอ่อนแอไม่สมกับเป็นมึงเลย มา ใส่เสื้อดีๆ เดี๋ยวก็ป่วยหรอก”

            ฮยองวอนยอมนั่งอยู่นิ่งๆปล่อยให้โฮซอกใส่เสื้อให้ มองใบหน้าของคนที่กำลังตั้งใจติดกระดุมก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ มือเรียวยกขึ้นไปแตะที่แก้มของโฮซอก ทำให้มือหนาชะงักไปเล็กน้อย

            “อะไร..”

            “โฮซอก”

            ถึงเวลาแล้วสินะ..

            ถึงเวลาที่ฮยองวอนจะต้องปล่อยโฮซอกไปแล้ว

            ริมฝีปากของโฮซอกถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว จากตกใจ ก็กลายเป็นเริ่มคล้อยตาม ไม่ทันได้ตั้งตัว จู่ๆตำแหน่งในการนั่งมันก็ถูกเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว โฮซอกยกมือขึ้นโอบรอบลำตัวบางที่ยังสวมเสื้อนอนไม่เสร็จดีเอาไว้ แล้วเอนตัวพิงไปกับหัวเตียง

            ปลายลิ้นร้อนแลกรสสัมผัสกัน สอดตวัดเกี่ยวหาความหอมหวานแก่กันและกันโดยไม่มีสิ้นสุด ก่อนที่โฮซอกจะเป็นฝ่ายหยุดแล้วจับมือเล็กที่พยายามเลื่อนต่ำลงไปข้างล่าง

            “..มึงแน่ใจ?”

            “...”

            “เมาแล้วอยากหรือไง”โฮซอกกระตุกยิ้มมุมปาก ความจริงก็ถามไปงั้น เพราะตอนนี้ต่อให้ฮยองวอนจะบอกว่าไม่อยาก มันก็คงไม่ทันแล้วล่ะ

            “ทำไม!!!!!! จะเมาหรือไม่เมา ถ้าอยากกูเป็นฝ่ายเริ่มบ้างไม่ได้หรือไง ต้องรอให้มึงเป็นฝ่ายอยากแล้วเริ่มกับกูก่อนเหรอ ถึงจะเอาได้เนี่ยฮะ!!!!!

            “-o-“โฮซอกอ้าปากค้างกับเสียงแวดๆของฮยองวอน พวงแก้มนุ่มขึ้นสีแดงจัดเพราะความเมา ทำให้ต้องหัวเราะเบาๆ “กูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”

            “ก็มึงพูดเยอะอ่ะ ฮึ่ย”ฮยองวอนทำท่ากระฟัดกระเฟียดอย่างหงุดหงิด

            โฮซอกหัวเราะ ใจอยากจะถ่ายคลิปเก็บไว้ดู แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลา เมื่อริมฝีปากอิ่มที่แดงน่าจูบของคนตรงหน้ากดลงมาที่ริมฝีปากของเขาอีกครั้ง คราวนี้เร่าร้อนมากกว่าเก่า มือหนาลูบไล้ไปทั่วผิวเนียน ดึงเสื้อที่ยังไม่ทันได้ติดกระดุมออกไปให้พ้นทาง ก่อนจะลากเรียวลิ้นไปตามซอกคอ จนถึงยอดอกที่เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง

            “อะ อื้อ..”ฮยองวอนครางฮือด้วยความเสียว ก่อนที่มือเล็กกว่าจะเลื่อนต่ำลงไป ถอดกางเกงของตัวเองออกเพราะรู้สึกรำคาญซะเหลือเกิน

            “อืม”เสียงครางต่ำดังออกมาจากลำคอ ยามที่ร่างกายได้สัมผัสใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม เสื้อยืดของโฮซอกถูกถอดออกแล้วโยนไปตรงไหนสักที่ในห้อง ความร้อนแผดไปทั่วร่างกายทั้งสอง

            โฮซอกเลื่อนมือลงไปที่จุดกลางลำตัวของฮยองวอน ก่อนจะรูดรั้งสิ่งที่ชูชันขึ้นมาตามแรงอารมณ์อย่างเบามือ ก่อนจะเร่งจังหวะขึ้น จนร่างบางกระตุกเกร็ง ปล่อยน้ำรักออกมาเปรอะที่กล้ามท้องแข็งแรงของเขา

            “อืออออ..”

            “ยกตัวขึ้นหน่อยสิ”โฮซอกกระซิบเสียงแผ่วชิดใบหูเล็ก เมื่อฮยองวอนยอมทำตาม มือหนาก็เลยเอื้อมไปดึงกางเกงตัวเองออกบ้าง รูดรั้งแกนกายของตัวเองสองสามทีก่อนจะค่อยๆจับสะโพกมนให้นั่งทับลงมา

            “อึก อ๊า..”

            “อือ..”

            “ฮะ โฮซอก..”

            “หืม..”

            “แค่วัน..อึก วันนี้นะ”

            “...”

            “ช่วยมองว่ากูเป็นกู ..มะ ไม่ใช่เป็นตัวแทนของเยอิน ดะ ได้ไหม”

            โฮซอกหรี่ตามองใบหน้าหวาน ดวงตากลมมีน้ำใสๆเอ่อคลออยู่อย่างแปลกใจ “ฮยองวอน”

            “ได้ไหม..”

            “กูไม่เคยมองว่ามะ..”

            เสียงของโฮซอกถูกกลืนหายไปเมื่อริมฝีปากอิ่มทาบทับลงมาอีกหน มือเล็กโอบรอบลำคอแกร่งแนบแน่น ก่อนจะเป็นฝ่ายขยับสะโพกขึ้นลงตามจังหวะของตัวเอง

            “อะ อ๊า”

            ใบหน้าหล่อซุกไซร้ไปที่ลำคอระหง ฝากรอยรักเอาไว้หลายที่ ในหัวสมองเต็มไปด้วยคำถาม เพราะไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่ฮยองวอนพูดนัก แต่อาจเป็นเพราะเมา ทำให้ร่างบางพูดไม่รู้เรื่อง

            แต่มีสิ่งหนึ่งที่โฮซอกอยากบอกฮยองวอนให้เข้าใจ ก็คือไม่มีเลยสักครั้งที่โฮซอกมองฮยองวอนเป็นตัวแทนของเยอิน

            ฮยองวอนก็คือฮยองวอน ไม่มีใครมาแทนได้ทั้งนั้น

            “อ๊ะ อ๊า”

            เสียงครางดังสลับไปกับเสียงเนื้อที่กระทบเนื้อ จากช้าก็เปลี่ยนเป็นเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ โฮซอกยกสะโพกกระแทกสวนเข้าไป ร่างบางของฮยองวอนแอ่นเกร็งและกระตุกอีกครั้งพร้อมกับการปลดปล่อยความอึดอัดออกมาเกือบจะพร้อมๆกัน

            “อึก ..อืม..”

            “ฮยองวอน”โฮซอกเรียกร่างบางที่โถมตัวลงมาทั้งที่ยังไม่ได้แยกจากกัน ก่อนจะยิ้มบางๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหลับคาอกเขาไปซะแล้ว

            โฮซอกขยับตัวออกช้าๆ ลุกเดินไปหยิบผ้าที่เพิ่งจะเอาไปเก็บเมื่อสักพักมาใหม่ เช็ดทำความสะอาดตามตัวของฮยองวอน หยิบชุดนอนที่ถูกโยนไปอยู่ข้างเตียงขึ้นมา จัดการสวมใส่ให้กับร่างบาง ก่อนที่ตัวเขาจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ และจบลงเหมือนเดิม ที่เอาชุดนอนของฮยองวอนมาใส่ ขึ้นไปนอนอยู่เคียงข้างเจ้าของห้อง

            แต่ครั้งนี้แปลกไปจากทุกที เพราะฮยองวอนเป็นฝ่ายพลิกตัว โผเข้ามาสู่อ้อมแขนของเขาเอง

            “..ฮยองวอน”

            “...”

            “กู..”


            คำพูดของโฮซอกไม่ได้ถูกเปล่งออกมา ได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ กดปลายจมูกลงไปที่หน้าผากมนแผ่วเบา “ฝันดีนะ”



















**********************************

เป็นฉากคัทสั้นๆนะคะ คัทซีนที่ผสมดราม่าลงไปอย่างหนักหน่วง
เชื่อไรท์สิ ว่าเรื่องนี้คนที่น่าสงสารที่สุดไม่ใช่น้องแชอ่ะ มีอะไรอีกเยอะให้ติดตามนะ
อ่านแล้วกลับไปเม้นท์ หรือไปสกรีมในแท็ก #แชไม่น่าสงสาร ให้ไรท์ด้วยเน้ออออออออออออออ
รักค่าาาาา

#แชไม่น่าสงสาร

วันจันทร์ที่ 27 มีนาคม พ.ศ. 2560

#ผู้ช่วยแช 20



C H A P T E R  2 0 [Cut Scene]




            “พะ พี่วอนโฮ”

            “จำที่โรงพยาบาลวันนั้นได้ไหม”วอนโฮถาม อมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าตื่นๆของคนใต้ร่าง “พี่บอกแล้วว่าอย่า แต่ฮยองวอนก็ยังไม่หยุด”

            “ละ แล้ว..”

            “ที่นั่นน่ะโรงพยาบาล ทำไม่ได้”

            “...”

            “แต่ที่นี่บ้าน แถมแม่ก็ไม่อยู่ เพราะงั้น..”

            วอนโฮไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ก้มลงไปกัดริมฝีปากอิ่มเบาๆเป็นการหยอกเย้า ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อฝ่ามือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อบางๆ เพราะมันเป็นเสื้อสำหรับใส่นอน แบบนั้นเลยยิ่งทำให้เข้าทางกันไปใหญ่เลย

            “พะ พี่วอนโฮ อื้อ”ฮยองวอนเม้มปากเพื่อสะกดไม่ให้เสียงมันดังออกมา ทำให้คนที่กำลังควบคุมร่างกายเขาอยู่หัวเราะในลำคอ “อย่าขำผมนะ”

            “ทำไมขำไม่ได้”

            “แล้วขำทำไม”

            ฟอด

            “แล้วน่ารักทำไม”

            ฮยองวอนหน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกจมูกโด่งกดลงมาหนักๆที่แก้ม แถมยังคำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินอีก

            “ถามอีกแค่ครั้งเดียว แล้วจะไม่ถามให้รำคาญอีก”

            “อะไรครับ”

            “แน่ใจแล้วใช่ไหม ว่าต่อจากนี้จะไม่เสียใจกับสิ่งที่เลือก”

            “...”

            “ง่ายๆก็คือ จะไม่มานึกเสียใจใช่ไหม ที่เลือกพี่”

            ฮยองวอนมองสบตากับวอนโฮนิ่งๆ พยักหน้าลงเพื่อเป็นการตอบรับ “ผมไม่มีวันเสียใจ”

            พอได้รับคำตอบที่ต้องการจะได้ยินแล้ว วอนโฮก็ยิ้มมุมปาก ก่อนจะประทับรอยจูบลงไปที่เดิม ทว่าคราวนี้ลึกซึ้งมากกว่าเก่า กวาดชิมความหวานไปทั่ว และถือโอกาสที่ฮยองวอนกำลังเคลิ้ม จัดการถอดเสื้ออีกฝ่ายออกเพราะรู้สึกว่ามันน่ารำคาญ

            ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวเปลือยเปล่า จนฮยองวอนขนลุกซู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหนาว หรือเพราะวอนโฮกันแน่ แต่ที่รู้อย่างแน่นอนก็คืออารมณ์ของฮยองวอนมันเตลิดจนกู่ไม่กลับแล้ว มีแค่วอนโฮคนเดียวที่จะช่วยจัดการได้

            ร่างหนาแทรกเข้าไปอยู่ระหว่างเรียวขาบางที่กำลังสั่นไปด้วยแรงอารมณ์ วอนโฮละริมฝีปากออกมาช้าๆ ก้มมองตัวเองที่ดูเกะกะน่ารำคาญที่สุด

            “ทะ ทำไมเหรอครับ”

            “...”

            “พี่วอนโฮ”

            “..ถอดไม่เป็น”

            “ฮะ”

            “ถอดชุดให้หน่อยสิ”

            “.//////////.

            คนบ้า.. ฮยองวอนได้แต่ด่าคนที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ในใจ ไม่รู้จะแกล้งกันไปถึงไหน แค่นี้ยังดูน่าสมเพชไม่พอหรือไง ให้ตายเถอะ พี่วอนโฮคนบ้า

            “เร็วสิครับ”

            ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยขึ้นไปสบดวงตาคมที่เอาแต่จ้องไม่ยอมละไปไหน สุดท้ายเลยต้องยกมือที่สั่นของตัวเองไปจับที่ปมของผ้า แล้วดึงออกช้าๆ

            ชุดแบบนี้มันถอดยากซะที่ไหนแก้ปมออกมันก็หลุดหมดแล้ว ดูอย่างตอนนี้สิ..

            กล้ามเนื้อที่ได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดี บวกกับผิวละเอียดที่ไม่เหมือนผิวของผู้ชายที่ชอบออกไปลุยถ่ายรูปกลางแดดร้อนจัดเลยสักนิด กำลังทำให้ฮยองวอนอายจนแทบบ้าอยู่แล้ว

            “หึๆ”คนแกล้งหัวเราะในลำคอด้วยความพอใจที่ทำให้เด็กน้อยเขินจนหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศสุกๆซะอีก เวลาที่ฮยองวอนเขินน่ะ น่ารักที่สุด เป็นไปได้ไม่อยากให้มีใครหน้าไหนมาเห็นสีหน้าแบบนี้ทั้งนั้นแหละ

            “..คนบ้า”คนถูกแกล้งพึมพำเบาๆ ใช้กำปั้นเล็กๆทุบไปที่อกแกร่งไปที ก่อนที่จะถูกรวบข้อมือแล้วผลักให้ร่างนอนราบไปกับเตียงอย่างรวดเร็ว “อื้อ”

            ริมฝีปากถูกปิดอีกครั้ง คราวนี้มันเร่าร้อนยิ่งกว่าครั้งไหนๆ มือหนาสัมผัสลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ก่อนที่ลิ้นร้อนจะลากผ่านลำคอระหงลงมาสู่ยอดอกสีอ่อน ละเลียดชิมจนพอใจพร้อมกับที่มือหนาแตะลงไปที่ขอบกางเกงนอนแล้วรั้งออกไปให้พ้นทาง

            “อื้ม.. พี่ พี่วอนโฮ”

            มือหนาเลื่อนต่ำลงไปแตะที่ส่วนกลางลำตัวที่เปลี่ยนไปตามอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในตอนนี้ แตะเบาๆแล้วค่อยๆรูดรั้งขึ้นลงช้าๆก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นจนสะโพกมนลอยเหนือจากที่นอนด้วยความเสียซ่าน ใบหน้าสวยแดงจัด ดวงตากลมปรือเล็กน้อย และริมฝีปากอิ่มกำลังถูกขบเม้มเข้าหากัน

            ฮยองวอนคงไม่รู้ว่าทำแบบนี้ มันเซ็กซี่มากแค่ไหน

            “อะ อ๊า..”

            ร่างบางกระตุกเกร็งพร้อมกับปลดปล่อยออกมาใส่ฝ่ามือร้อน จนเจ้าตัวต้องขมวดคิ้วพร้อมกับทำสีหน้าสำนึกผิด

            “ผม ..ผมขอโทษครับ”

            “ขอโทษทำไม หืม..”

            “...”

            “น่ารักอีกแล้ว”

            ฟอด

            จมูกโด่งฝังไปที่พวงแก้มนุ่มอีกครั้งด้วยความเอ็นดู และไม่เว้นช่วงนาน ปลดเปลืองอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของตัวเองออกบ้าง ใช้มือรูดรั้งแกนกายของตัวเองสองสามครั้งก่อนจะก้มมองคนใต้ร่าง

            “พี่เข้าไปได้ไหม”

            “..คะ ครับ”

            “ไม่ต้องกลัวนะ”พูดปลอบโยนคนที่มีท่าทีกังวล ก่อนจะค่อยๆแทรกกายเข้าไปช้าๆ

            “อะ อื้อ”

            “เจ็บหน่อยนะ”

            ฮยองวอนไม่ได้ตอบ แต่ปิดตาแน่น เผลอจิกมือไปที่แผ่นหลังกว้างเต็มแรงยามที่ร่างกายทั้งสองเชื่อมโยงเข้าหากันจนสุด คิดว่าวอนโฮจะดุ แต่ก็เปล่า เพราะวอนโฮไม่ว่าอะไร แถมยังก้มลงมาจูบเหมือนจะปลอบใจซะด้วยซ้ำ

            “อึก อ๊ะ พี่วอนโฮ”

            “อืม ..ฮยองวอนอ่า”

            เสียงครางของทั้งสองคนรวมไปถึงเสียงของร่างกายที่กระทบกันดังก้องไปทั่วห้อง ขยับเข้าออกเป็นจังหวะเนิบนาบ และเร่งจังหวะไปตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

            ริมฝีปากยังคลอเคลียไม่มีละออกจากกัน มือร้อนลูบไล้ไปทั่วร่างบาง ฝากร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้หลายที่ จนร่างบางเผลอสะดุ้งเฮือกหลายต่อหลายครั้ง

            ฮยองวอนคงต้องหยิบเสื้อคอเต่ามาใส่อีกครั้งแล้วสินะ

            “อะ อื้อ..”

            “พี่รักฮยอง..วอนนะ”

            “ผมก็รักพี่วอนโฮครับ อะ อ๊า”

            เสียงครางสุดท้ายดังขึ้น พร้อมกับการปลดปล่อยออกมาแทบจะพร้อมกัน ฮยองวอนหอบหายใจ เปลือกตาปิดลงช้าๆด้วยความเพลีย กลับกันวอนโฮได้แต่ทำหน้าตาเสียดาย เพราะรู้สึกว่ายังไม่อิ่ม สำหรับเขายังได้อีกเยอะ แต่ดูจากสภาพของฮยองวอนแล้ว ถ้าดื้อด้านทำต่อไป พรุ่งนี้คนตัวเล็กคงได้ป่วยเอาแน่ๆ ป่วยก็ยังไม่หายดีด้วย เลยจำใจต้องให้เป็นครั้งสุดท้าย

            ครั้งสุดท้ายของวันนี้น่ะนะ

            “..ฮยองวอน”

            “อือ..”ครางตอบออกมาเท่านั้น ไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาหรืออ้าปากพูดอะไรทั้งสิ้น

            วอนโฮยิ้ม แล้วถอนตัวออกมาช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าเอาไปชุบน้ำอุ่นๆ มาเช็ดทำความสะอาดร่างบางที่ผล็อยหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จัดการหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้เหมือนเดิม แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการอารมณ์ของตัวเองต่อ

            เสร็จสิ้นทุกอย่างก็เดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ที่ปกติมักนอนคนเดียว และชอบที่มันเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว

            วอนโฮอยากจะมีฮยองวอนนอนอยู่ข้างๆกันแบบนี้ตลอดไป..

            รั้งร่างบางเข้ามาสู่อ้อมแขน คนหลับก็เหมือนรู้งาน ขยับซุกตัวเข้ามาใกล้ คลอเคลียอยู่บริเวณหน้าอก ริมฝีปากของวอนโฮเลยยิ่งฉีกยิ้มกว้างเข้าไปอีก

            ไม่รู้จะน่ารักไปถึงไหน

            “รักนะครับ”

            “..งืม”

            “รักที่สุดเลย”















****************************

อ่านแล้วอย่าลืมกลับไปส่งฟีดแบ็คด้วยค่าาาาาาาาาาาา
มีข้อผิดพลาดตรงไหนไรท์ขออภัยค่ะ ไม่ถนัดจริงๆ แต่พยายามเต็มที่แล้ว
โอ๊ย เขินเหลือเกิน มันแบบ &(y(mytryt%#@$#$y%V มากอ่ะ แอร๊ยยยยยยยยย
เจอกันเมื่อมีโอกาสนะคะ

#ผู้ช่วยแช