C H A P T E R 2 0 [Cut Scene]
“พะ
พี่วอนโฮ”
“จำที่โรงพยาบาลวันนั้นได้ไหม”วอนโฮถาม
อมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าตื่นๆของคนใต้ร่าง “พี่บอกแล้วว่าอย่า
แต่ฮยองวอนก็ยังไม่หยุด”
“ละ
แล้ว..”
“ที่นั่นน่ะโรงพยาบาล
ทำไม่ได้”
“...”
“แต่ที่นี่บ้าน
แถมแม่ก็ไม่อยู่ เพราะงั้น..”
วอนโฮไม่ได้พูดอะไรต่อ
แต่ก้มลงไปกัดริมฝีปากอิ่มเบาๆเป็นการหยอกเย้า ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อฝ่ามือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อบางๆ
เพราะมันเป็นเสื้อสำหรับใส่นอน แบบนั้นเลยยิ่งทำให้เข้าทางกันไปใหญ่เลย
“พะ
พี่วอนโฮ อื้อ”ฮยองวอนเม้มปากเพื่อสะกดไม่ให้เสียงมันดังออกมา
ทำให้คนที่กำลังควบคุมร่างกายเขาอยู่หัวเราะในลำคอ “อย่าขำผมนะ”
“ทำไมขำไม่ได้”
“แล้วขำทำไม”
ฟอด
“แล้วน่ารักทำไม”
ฮยองวอนหน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกจมูกโด่งกดลงมาหนักๆที่แก้ม
แถมยังคำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินอีก
“ถามอีกแค่ครั้งเดียว
แล้วจะไม่ถามให้รำคาญอีก”
“อะไรครับ”
“แน่ใจแล้วใช่ไหม
ว่าต่อจากนี้จะไม่เสียใจกับสิ่งที่เลือก”
“...”
“ง่ายๆก็คือ
จะไม่มานึกเสียใจใช่ไหม ที่เลือกพี่”
ฮยองวอนมองสบตากับวอนโฮนิ่งๆ
พยักหน้าลงเพื่อเป็นการตอบรับ “ผมไม่มีวันเสียใจ”
พอได้รับคำตอบที่ต้องการจะได้ยินแล้ว
วอนโฮก็ยิ้มมุมปาก ก่อนจะประทับรอยจูบลงไปที่เดิม ทว่าคราวนี้ลึกซึ้งมากกว่าเก่า
กวาดชิมความหวานไปทั่ว และถือโอกาสที่ฮยองวอนกำลังเคลิ้ม
จัดการถอดเสื้ออีกฝ่ายออกเพราะรู้สึกว่ามันน่ารำคาญ
ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวเปลือยเปล่า
จนฮยองวอนขนลุกซู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหนาว หรือเพราะวอนโฮกันแน่ แต่ที่รู้อย่างแน่นอนก็คืออารมณ์ของฮยองวอนมันเตลิดจนกู่ไม่กลับแล้ว
มีแค่วอนโฮคนเดียวที่จะช่วยจัดการได้
ร่างหนาแทรกเข้าไปอยู่ระหว่างเรียวขาบางที่กำลังสั่นไปด้วยแรงอารมณ์
วอนโฮละริมฝีปากออกมาช้าๆ ก้มมองตัวเองที่ดูเกะกะน่ารำคาญที่สุด
“ทะ
ทำไมเหรอครับ”
“...”
“พี่วอนโฮ”
“..ถอดไม่เป็น”
“ฮะ”
“ถอดชุดให้หน่อยสิ”
“.//////////.”
คนบ้า..
ฮยองวอนได้แต่ด่าคนที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ในใจ ไม่รู้จะแกล้งกันไปถึงไหน
แค่นี้ยังดูน่าสมเพชไม่พอหรือไง ให้ตายเถอะ พี่วอนโฮคนบ้า
“เร็วสิครับ”
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน
ไม่กล้าแม้แต่จะเงยขึ้นไปสบดวงตาคมที่เอาแต่จ้องไม่ยอมละไปไหน
สุดท้ายเลยต้องยกมือที่สั่นของตัวเองไปจับที่ปมของผ้า แล้วดึงออกช้าๆ
ชุดแบบนี้มันถอดยากซะที่ไหนแก้ปมออกมันก็หลุดหมดแล้ว
ดูอย่างตอนนี้สิ..
กล้ามเนื้อที่ได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดี
บวกกับผิวละเอียดที่ไม่เหมือนผิวของผู้ชายที่ชอบออกไปลุยถ่ายรูปกลางแดดร้อนจัดเลยสักนิด
กำลังทำให้ฮยองวอนอายจนแทบบ้าอยู่แล้ว
“หึๆ”คนแกล้งหัวเราะในลำคอด้วยความพอใจที่ทำให้เด็กน้อยเขินจนหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศสุกๆซะอีก
เวลาที่ฮยองวอนเขินน่ะ น่ารักที่สุด เป็นไปได้ไม่อยากให้มีใครหน้าไหนมาเห็นสีหน้าแบบนี้ทั้งนั้นแหละ
“..คนบ้า”คนถูกแกล้งพึมพำเบาๆ
ใช้กำปั้นเล็กๆทุบไปที่อกแกร่งไปที
ก่อนที่จะถูกรวบข้อมือแล้วผลักให้ร่างนอนราบไปกับเตียงอย่างรวดเร็ว “อื้อ”
ริมฝีปากถูกปิดอีกครั้ง
คราวนี้มันเร่าร้อนยิ่งกว่าครั้งไหนๆ มือหนาสัมผัสลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ก่อนที่ลิ้นร้อนจะลากผ่านลำคอระหงลงมาสู่ยอดอกสีอ่อน
ละเลียดชิมจนพอใจพร้อมกับที่มือหนาแตะลงไปที่ขอบกางเกงนอนแล้วรั้งออกไปให้พ้นทาง
“อื้ม..
พี่ พี่วอนโฮ”
มือหนาเลื่อนต่ำลงไปแตะที่ส่วนกลางลำตัวที่เปลี่ยนไปตามอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในตอนนี้
แตะเบาๆแล้วค่อยๆรูดรั้งขึ้นลงช้าๆก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นจนสะโพกมนลอยเหนือจากที่นอนด้วยความเสียซ่าน
ใบหน้าสวยแดงจัด ดวงตากลมปรือเล็กน้อย และริมฝีปากอิ่มกำลังถูกขบเม้มเข้าหากัน
ฮยองวอนคงไม่รู้ว่าทำแบบนี้
มันเซ็กซี่มากแค่ไหน
“อะ
อ๊า..”
ร่างบางกระตุกเกร็งพร้อมกับปลดปล่อยออกมาใส่ฝ่ามือร้อน
จนเจ้าตัวต้องขมวดคิ้วพร้อมกับทำสีหน้าสำนึกผิด
“ผม
..ผมขอโทษครับ”
“ขอโทษทำไม
หืม..”
“...”
“น่ารักอีกแล้ว”
ฟอด
จมูกโด่งฝังไปที่พวงแก้มนุ่มอีกครั้งด้วยความเอ็นดู
และไม่เว้นช่วงนาน ปลดเปลืองอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของตัวเองออกบ้าง
ใช้มือรูดรั้งแกนกายของตัวเองสองสามครั้งก่อนจะก้มมองคนใต้ร่าง
“พี่เข้าไปได้ไหม”
“..คะ
ครับ”
“ไม่ต้องกลัวนะ”พูดปลอบโยนคนที่มีท่าทีกังวล
ก่อนจะค่อยๆแทรกกายเข้าไปช้าๆ
“อะ
อื้อ”
“เจ็บหน่อยนะ”
ฮยองวอนไม่ได้ตอบ
แต่ปิดตาแน่น เผลอจิกมือไปที่แผ่นหลังกว้างเต็มแรงยามที่ร่างกายทั้งสองเชื่อมโยงเข้าหากันจนสุด
คิดว่าวอนโฮจะดุ แต่ก็เปล่า เพราะวอนโฮไม่ว่าอะไร
แถมยังก้มลงมาจูบเหมือนจะปลอบใจซะด้วยซ้ำ
“อึก
อ๊ะ พี่วอนโฮ”
“อืม
..ฮยองวอนอ่า”
เสียงครางของทั้งสองคนรวมไปถึงเสียงของร่างกายที่กระทบกันดังก้องไปทั่วห้อง
ขยับเข้าออกเป็นจังหวะเนิบนาบ และเร่งจังหวะไปตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ริมฝีปากยังคลอเคลียไม่มีละออกจากกัน
มือร้อนลูบไล้ไปทั่วร่างบาง ฝากร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้หลายที่
จนร่างบางเผลอสะดุ้งเฮือกหลายต่อหลายครั้ง
ฮยองวอนคงต้องหยิบเสื้อคอเต่ามาใส่อีกครั้งแล้วสินะ
“อะ
อื้อ..”
“พี่รักฮยอง..วอนนะ”
“ผมก็รักพี่วอนโฮครับ
อะ อ๊า”
เสียงครางสุดท้ายดังขึ้น
พร้อมกับการปลดปล่อยออกมาแทบจะพร้อมกัน ฮยองวอนหอบหายใจ
เปลือกตาปิดลงช้าๆด้วยความเพลีย กลับกันวอนโฮได้แต่ทำหน้าตาเสียดาย
เพราะรู้สึกว่ายังไม่อิ่ม สำหรับเขายังได้อีกเยอะ แต่ดูจากสภาพของฮยองวอนแล้ว
ถ้าดื้อด้านทำต่อไป พรุ่งนี้คนตัวเล็กคงได้ป่วยเอาแน่ๆ ป่วยก็ยังไม่หายดีด้วย
เลยจำใจต้องให้เป็นครั้งสุดท้าย
ครั้งสุดท้ายของวันนี้น่ะนะ
“..ฮยองวอน”
“อือ..”ครางตอบออกมาเท่านั้น
ไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาหรืออ้าปากพูดอะไรทั้งสิ้น
วอนโฮยิ้ม
แล้วถอนตัวออกมาช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าเอาไปชุบน้ำอุ่นๆ
มาเช็ดทำความสะอาดร่างบางที่ผล็อยหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
จัดการหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้เหมือนเดิม
แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการอารมณ์ของตัวเองต่อ
เสร็จสิ้นทุกอย่างก็เดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
ที่ปกติมักนอนคนเดียว และชอบที่มันเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว
วอนโฮอยากจะมีฮยองวอนนอนอยู่ข้างๆกันแบบนี้ตลอดไป..
รั้งร่างบางเข้ามาสู่อ้อมแขน
คนหลับก็เหมือนรู้งาน ขยับซุกตัวเข้ามาใกล้ คลอเคลียอยู่บริเวณหน้าอก
ริมฝีปากของวอนโฮเลยยิ่งฉีกยิ้มกว้างเข้าไปอีก
ไม่รู้จะน่ารักไปถึงไหน
“รักนะครับ”
“..งืม”
“รักที่สุดเลย”
****************************
อ่านแล้วอย่าลืมกลับไปส่งฟีดแบ็คด้วยค่าาาาาาาาาาาา
มีข้อผิดพลาดตรงไหนไรท์ขออภัยค่ะ ไม่ถนัดจริงๆ แต่พยายามเต็มที่แล้ว
โอ๊ย เขินเหลือเกิน มันแบบ &(y(mytryt%#@$#$y%V มากอ่ะ แอร๊ยยยยยยยยย
เจอกันเมื่อมีโอกาสนะคะ
#ผู้ช่วยแช
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น