ทุกๆวินาทีที่อยู่ด้วยกัน
มีค่ามากเกินกว่าที่จะปล่อยผ่านไป
“พี่วอนโฮ”
“..หืม”ทันทีที่ลืมตา
วอนโฮก็เบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อจู่ๆฮยองวอนเป็นฝ่ายประทับริมฝีปากมาก่อน
เด็กน้อยจูบไม่ค่อยเก่ง
ทุกครั้งวอนโฮเป็นผู้นำ ครั้งนี้ฮยองวอนพยายามจะเป็นผู้นำแล้ว
แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้นำที่ไม่ได้เรื่อง สุดท้ายเลยต้องกลายเป็นผู้ตามอีกครั้ง
เนิ่นนานที่ริมฝีปากทั้งสองไม่ห่างออกจากกัน
วอนโฮจำต้องถอนริมฝีปากออกก่อนอีกครั้ง มองใบหน้าที่แดงจัดของคนรัก
ก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบพร่า
“พี่บอกว่าให้เรานอนกันได้แล้ว
ถ้าไม่งั้น..”
“ผมไม่อยากนอน”
“..ฮยองวอน”
“ผม.. ผมรักพี่วอนโฮ”
“...”
“หัวใจผมเป็นของพี่
..ระ ร่างกายของผม ก็เป็นของพี่เหมือนกัน”
ก้อนเนื้อในอกที่เต้นตามจังหวะปกติของมันอยู่แล้ว
กลับเต้นถี่รัวจนวอนโฮเกิดกลัวขึ้นมา รู้สึกร้อนวูบไปทั้งร่างกาย
อาการแบบนี้เขาจะตายหรือเปล่า รู้สึกเหมือนกำลังจะตายเลยนะ
“..พี่”
น้ำเสียงและสายตาของฮยองวอนมองมาอย่างออดอ้อน
บ่งบอกให้วอนโฮรู้ว่าอาการที่กำลังเป็นไม่ได้เพราะกำลังจะตาย
แต่เป็นเพราะคนตรงหน้าต่างหาก ที่พังกำแพงความอดทนของเขาจนหมดสิ้น
“ทำแบบนี้กะจะฆ่าพี่ใช่ไหมฮยองวอน”
“เปล่า”ฮยองวอนตอบ
ก่อนจะโน้มคอของคนที่กำลังตะแคงมองเขาอยู่ให้ลงมาใกล้แล้วประทับริมฝีปากลงไปอีกครั้ง
แม้ไม่ใช่สัมผัสลึกซึ้ง แต่ทว่า กลับเป็นการปลุกอารมณ์ดิบในตัวของคนถูกกระทำได้เป็นอย่างดี
วอนโฮพลิกตัวขึ้นไปคร่อมอยู่บนร่างบางที่นอนหอบ
แม้ว่าจะเพิ่งเริ่มต้นบทรักเท่านั้น
“รู้หรือเปล่า
ว่าถ้าเริ่ม แล้วมันจะไม่หยุดง่ายๆ”วอนโฮถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานเหรอครับ”
“เรื่องของพรุ่งนี้ช่างมันได้ไหมครับ”ฮยองวอนตอบเสียงพร่า
“ผะ ผม ผมไม่หวะ..”
คำพูดขาดหายไปเมื่อใบหน้าคมโน้มลงไปประกบริมฝีปาก
ไม่ใช่จูบเด็กน้อยอีกต่อไป มีหลายเรื่องก็จริง ที่ฮยองวอนสอนวอนโฮ
แต่เรื่องนี้วอนโฮมั่นใจ ว่าแม้จะประสบการณ์น้อยเหมือนกัน แต่เขาคือผู้นำ
และผู้สอนโดยแท้จริง แค่ปล่อยตัว ปล่อยใจให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ
เรื่องแบบนี้ไม่มีหลักการ ไม่มีตำราใดๆสอน ใช้เพียงแค่ใจนำทางเท่านั้น
ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปาก
แลกเปลี่ยนความร้อนแรงจากกันและกัน มือหนาเลื่อนต่ำ
ปลดกระดุมเสื้อนอนของร่างบางออกทีละเม็ด
เผยให้เห็นผิวขาวนวนเนียนที่ยากจะละสายตาออกห่าง
วอนโฮดึงมือฮยองวอนที่กำผ้าปูที่นอนขึ้นมาจับที่หน้าอกของตัวเอง
หัวใจเต้นแรงจนฮยองวอนรู้สึกได้เป็นอย่างดี
มันเต้นเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจของเขาไม่มีผิด โดยไม่รู้ตัว
ปลายนิ้วเรียวเผลอสอดเข้าไปในเสื้อพร้อมกับใช้ทั้งมือลูบไล้กล้ามท้องที่ไม่เคยได้สัมผัสตรงๆมาก่อน
วอนโฮละริมฝีปากออก
ก่อนจะเป็นคนถอดเสื้อยืดที่ตัวเองสวมอยู่โยนลงข้างเตียงอย่างไม่ไยดี คราวนี้ ฮยองวอนเลยได้เห็นร่างกายของเขาเต็มตา
แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็เกือบจะเปลือย ใบหน้าหวานก็แดงระเรื่ออย่างเขินอาย
ทว่าใบหน้าแดงจัดนี้ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของวอนโฮ
แบบนี้คนสมัยนี้เขาเรียกว่ายังไงนะ
ยั่วใช่หรือเปล่า
อดไม่ได้ที่จะค่อยๆก้มลงไปประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มอีกครั้ง
ก่อนจะค่อยๆลากริมฝีปากร้อนจัดต่ำลงไปที่ซอกคอขาวเนียน ขบเม้มเบาๆ
แต่ฮยองวอนกลับตีเขา
“หือ?”
“ยะ
อย่าทำตรงนั้นครับ พะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน”
“ครับ”รับปากแล้วแต่กลับไม่ยอมย้ายที่ไปไหน
ซ้ำยังดูดอย่างแรงจนร่างบางสะดุ้งด้วยความเสียวซ่าน
“พี่วอนโฮ
อะ อื้ม”
“พรุ่งนี้หนาวนะ”วอนโฮพูดด้วยเสียงต่ำ
ย้ายไปฝากร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของที่อีกฝั่งของซอกคอ
“ฮยองวอนมีเสื้อคอเต่าตั้งเยอะแยะ”
เพียงเท่านี้ก็รู้แล้ว
ว่าฮยองวอนไม่สามารถห้ามอะไรอีกฝ่ายได้อีก ทำได้ก็เพียงแค่ยอมให้เขาทำอะไรตามใจ
ฮยองวอนยอมวอนโฮทุกๆอย่าง
มือหนาเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงจุดอ่อนไหวของคนใต้ร่างที่ตอนนี้มันกำลังเรียกร้องให้เขารู้ว่าพร้อมมานานแค่ไหนแล้วหลังจากขเยสิ่งกีดขวางออกจากร่างกายฮยองวอนหมดแล้ว
วอนโฮก็ดึงกางเกงของตัวเองออกบ้าง
“อะ
อื้อ..”
ฮยองวอนครางเสียงกระเซ่าเมื่อปลายนิ้วร้อนของอีกฝ่ายยอกล้ออยู่กับส่วนอ่อนไหวของตนเอง
“พะ พี่วอน..พี่วอนโฮ”
“ฮยองวอน..สวยมากเลยนะ”วอนโฮเอ่ยด้วยเสียงพร่า
ก่อนจะจับร่างบางให้พลิกนอนคว่ำ “พี่ขอ..นะครับ”
“อะ
อื้อ”
วอนโฮน่ะใจร้าย
ทำถึงขนาดนี้แล้วยังจะทรมานกันอยู่ได้ ไม่รู้หรือไงว่าฮยองวอนยอม ยอมทุกๆอย่าง
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่แทรกผ่านเข้ามาช้าๆ
ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกว่าความนุ่มนวลแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนแรง
“อะ
อื้ม..อ๊า”ฮยองวอนครางเสียงหวาน ทรมานยิ่งกว่าคือไม่สามารถครางให้ดังมากกว่านี้ได้
เกือบลืมไปแล้วว่าไม่ได้อยู่กันแค่สองคนในบ้าน
“อะ
อื้อ พะ พี่วอน..พี่วอนโฮ อึก”
มือของฮยองวอนกำผ้าปูที่นอนแน่น
ใบหน้าหวานที่แนบอยู่กับหมอนมีเม็ดเหลื่อผุดซึมเต็มหน้าแม้ว่าอากาศจะไม่ได้ร้อนเลยสักนิด
ที่ร้อนคงเป็นร่างกายของคนทั้งคู่ที่ประสานเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่
วอนโฮจับสะโพกมนให้ชันขึ้นเพื่อจะมอบความสุขให้ถึงใจยิ่งกว่าเก่า
กระแทกแกนกายเข้าไปตามจังหวะ เสียงครางฮือดังอื้ออึงอยู่ทั่วห้อง
มันบ้าจริงๆนั่นแหละ
ที่ไม่สามารถระบายความใคร่ผ่านเสียงได้ดังมากกว่านี้เพราะเกรงใจผู้ร่วมบ้านคนอื่น
วอนโฮปล่อยมือข้างนึงที่จับสะโพกมนย้ายไปจับแกนกายของร่างบาง แล้วรูดขึ้นลง
วอนโฮจะไม่เห็นแก่ตัว
จะไม่ไปถึงฝั่งเพียงคนเดียว
“อ๊ะ
อ๊า”
“อื้ม..”
เสียงครางของทั้งสองคนยังคงดังประสานกัน
จนในที่สุดทั้งคู่ก็แตะที่ปลายฝั่งพร้อมๆกัน น้ำรักสีขาวขุ่นนองเต็มที่นอน
วอนโฮค่อยๆถอนแกนกายออก พร้อมกับที่ร่างบางพลิกนอนหงาย ใบหน้าแดงก่ำ
เต็มไปด้วยความสุขสม วอนโฮนอนตะแคงแล้วหันไปประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่ม
ลิ้นร้อนกระหวัดเกี่ยวกันอยู่นาน ก่อนจะละริมฝีปากออกช้าๆ
“พี่รักฮยองวอนนะ”
“ผมก็รักพี่วอนโฮเหมือนกัน
ไม่มีค่ำคืนไหนที่สุขสมเท่าคืนนี้อีกแล้ว
แต่มันจะสุขยิ่งกว่า หากไม่จบค่ำคืนนี้ลงเพียงเท่านี้
“ฮยองวอน..”
“..อื้อ”
“ผ้าปูมันเปื้อนแล้วนะ”
“./////. เดี๋ยวผมเปลี่ยนพรุ่งนะ..”
“ใช้มันให้คุ้มหน่อยสิ”
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากทั้งคู่อีกแล้ว
เพียงแค่มองตาก็รู้ลึกถึงความต้องการในใจ
เมื่อแรงดึงดูดรั้งให้ทั้งสองคนสัมผัสกันและกัน
เปลี่ยนค่ำคืนที่หนาวเหน็บให้กลายเป็นค่ำคืนที่ร้อนแรง
อย่างไม่มีวี่แววว่าจะสิ้นสุดลงง่ายๆ
อ่านจบแล้ว อย่าลืมกลับไปคอมเม้นท์ด้วยล่าาาาา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น